فایل سیستم یونیکس به صورت یک درخت می باشد که این درخت از سر شاخه root با / آغاز شده و به زیر شاخه هایی مانند /dev , /usr و … ختم می شود.
دلایل زیادی از جمله دلایل امنیتی وجود دارد که هر کدام از این زیر شاخه ها به یک پارتیشن یا دیسک فیزیکی یا مجازی متصل باشد.
برای متصل کردن زیر شاخه ها به این پارتیشن یا دیسک ها و کلا برای اتصال فایل سیستم ها به یونیکس راه های مختلفی وجود دارد که در زیر به تشریح آنها می پردازیم.
فایل fstab
در هنگام بوت شدن سیستم، یونیکس با استفاده از فایل fstab که در مسیر /etc وجود دارد پارتیشن ها را بصورت اتوماتیک به سر شاخه و زیر شاخه های فایل سیستم یونیکس متصل می کند. در زیر ساختار fstab آورده شده است.
توجه: پارتیشن هایی که در fstab شامل noauto باشند به صورت اتوماتیک متصل نخواهد شد.
device /mount-point fstype options dumpfreq passno
Device آدرس سخت افزاری پارتیشن:
آدرس فیزیکی پارتیشنی که می خواهیم هنگام بوت شدن به سیستم متصل شود.
Mount-point محل اتصال پارتیشن:
مسیر کامل یک دایرکتوری که می خواهیم پارتیشن را به آن متصل کنیم ( این دایرکتوری باید وجود داشته باشد.)
Fstype:
نوع فرمت فایل سیستمی که بر روی پارتیشن هست. مانند ufs , zfs و …
Options:
خصیصه هایی که هنگام بالا آمدن و متصل شدن پارتیشن به آن داده می شود. مثلا rw که مخفف read/write می باشد و به پارتیشن متصل شده امکان خواندن و نوشتن می دهد. خصیصه noauto برای عدم اتصال پارتیشن به صورت اتوماتیک در اینجا به کار می رود.
Dumpfreq:
برای دامپ (پشتیبان) گرفتن از سیستم با استفاده از دستور dump بکار می رود و درصورت نیاز می توان آن را set کرد. اگر این فیلد وجود نداشت به صورت پیش فرض نادیده گرفته می شود.
Passno:
هر پارتیشنی قبل از بالا آمدن باید چک شود . برای اینکه پارتیشنی قبل از بالا آمدن چک نشود می توانیم این فیلد را مقدار صفر بدهیم. فایل سیستم روت قبل از بالا آمدن هر چیزی باید چک شود برای این منظور برای این پارتیشن این مقدار را یک قرار می دهیم. اگر بیش از یک پارتیشن مقدار این فیلدش یک باشد سیستم در صورت امکان چک کردن پارتیشن ها را به صورت موازی انجام خواهد داد.
استفاده از دستور mount:
پارتیشن ها با استفاده از دستور Mount به سیستم متصل می شوند. نمونه ساده ای از نحوه استفاده از این دستور در زیر آمده است.
# mount device mountpoint
این دستور دارای آپشن های زیادی می باشد که ما در زیر پراستفاده ترین آنها را توضیح می دهیم.
-a
این آپشن تمام پارتیشن هایی که در فایل fstab لیست شده اند به جز آنهایی که هم اکنون متصل هستند و آنهایی که خصیصه noauto دارند را به سیستم متصل می کند.
نحوه کاربرد آن به صورت زیر است:
Mount –a
-d
همه کارهای مربوط به اتصال پارتیشن به سیستم را انجام می دهد ولی آن را متصل نمی کند. این آپشن به همراه آپشن –v برای دیدن اینکه دستور Mount برای اتصال پارتیشن دقیقا چه کاری انجام م یدهد مفید است.
-f
پارتیشن را به صورت force و غیر تمیز متصل می کند. برای مثال می توان پارتیشنی که به صورت rw متصل شده است را به حالت ro برد.
-r
پارتیشن را به صورت فقط خواندی متصل می کند. معمولا به همراه آپشن o و بصورت ro بکار می رود.
-t fstype
با استفاده از این آپشن نوع فایل سیستمی که روی پارتیشن فرمت شده است را مشخص می کنیم.
-u
آپشن های اتصال بر روی پارتیشن را به روزرسانی می کند.
-v
جزئیات عملیات اتصال را نمایش می دهد.
-w
پارتیشن را در حالت خواندن و نوشتن متصل می کند
Nosuid
در صورت به کار بردن این آپشن دیگر نمی توانید روی آن پارتیشن setuid و setgid فعال کنید. این آپشن بیشتر یک آپشن امنیتی است.
دستور umount:
برای جدا کردن یا پیاده سازی یک پارتیشن از این دستور استفاده می شود. به مثال های زیر توجه کنید
# umount <device>
# umount <mount-point>